Netgedichten

netgedicht (nr. 26.552):

Geniale afweer

(voor Willem Frederik Hermans)

De tralies van de wereld zijn opgebouwd
uit hersencellen lang geleden toen het sprookje
zijn zeggingskracht verloor, maar zijn kleine
hart overleefde. Wraakgenomen verschijnen er
vonkjes in zijn ogen, die hij lang verloren
waande. Hij steekt zijn haviksneus fier en
onbekommerd in de lucht. Zijn mond hangt
verslagen neer, maar dat terzijde. De
strakgekamde haren roepen vechtlust op,
zijn kale voorhoofd barst van topprestaties
in de hersengymnastiek. Losgekomen van
bedilzieke krankzinnigen is er ruim baan
voor zijn psyche, maar overal loert de
ziekte die - zo moet hij toegeven - nu
in hem zit. Paranoia strompelt voort,
maar walging heerst. Nee, vader, er ligt
geen vrees meer in mijn mooie ogen, ik trap
de zon niet uit mijn hart, ik hoef niet meer
uit angst te vluchten, een boeteling werd kalm,
terecht, na zoveel avontuur gedrenkt in bitterheid.
Hij sluit zich niet meer op en Brussel is een
andere naam voor chaos en chaos weer voor leven.
Ik heb mijn waanzin, jou, vermoord op een zeer
adequate manier, terwille van het kind in mij,
dat in jullie schijn niet leven kon,dat
zelfmoord pleegde, maar niet echt.

De domkoppen zijn voorgoed mijn wereld uit.