Netgedichten

netgedicht (nr. 26.623):

Benno Barnard

Jouw hart ontkomt niet
aan zijn dichterschap, het trilt
vanuit de eeuwigheid ver boven het onhoorbaar aardse.

Jij ként het woord dat doden tot leven wekt,
dat woord komt niet uit jouw mond, maar uit
jouw ogen, vuurspuwend met licht.

De wortels van Antwerpen liggen desondanks
gegroefd in je gelaat en de sappen tussen
het duistere wraakgebied ( het hing gewoon
in de lucht ) heb jij omgesmeed tot woorden
van smaragd, uitdagende borsten in opvallende snit.

Hij kan net als gemarmerde schildpadden ( zijn kop
is een bollend schild ) weerstaan aan die draaitollen
van borstweefsel. Maar de feeën die daarop dansen
gunt hij de dansvloer van het zoveelste museum
in de magische wolken ( kabouters slepen voedsel
aan ) van een dikke Havana

uit een gesloten stad.