Netgedichten

netgedicht (nr. 26.648):

Die stenen keert

ik kras je hart
waar gaten vallen
ben een schoft

en balanceer
de waarheid in het midden
op het valse tussenschot

verdomme
waarom ben ik het nu
die stenen keert

je lucht geeft
waar je sterven moet
omdat jouw tijd is gepasseerd

ik heb geraakt
wat slapen moet
je hebt het niet verleerd

nog schreeuwt
de werkelijkheid geen reden
maar alles voelt verkeerd

ik haat me
in dit ongeremde graaien
het voelen aan je vel

ik ben een del
verkracht je in gedachten
jouw vuur verbrandt mijn hel