Netgedichten

netgedicht (nr. 26.735):

Zelfbevrijding

(voor Charles Bukowski)

Alleen de geur van een ruige vrouw
of de werking van een geleegde fles
temde tijdelijk dit wilde paard,
die schreef met de dood op de hielen.

Je werd gemarteld en geboeid,
een vermoord kind op de bodem van je ziel,
maar als een ware boeienkoning schreef je
de kwellingen van je af, tenminste, zover
je krachten reikten, want je ingewanden
werden weggevreten door een monster
dat niet te bezweren viel. Je werd
een gabber van Dionysus, natuurlijk
sleepte hij je door een hel, maar hoe
mooi zijn verlokkingen ook zijn, het
blijft een valse vriend, die leven neemt
in ruil voor begoocheling.

Als een tweelingbroer van Silenos greep
je naar de vondsten in vuilnisbakken,
maakte je prinsessen van straathoeren,
bouwde je paleizen voor roekeloze junks,
in een taal die er niet om loog. Stervend
in het harnas van een bohémien groette je
de wereld met een dronkemanslach. Maar
voor wie goed kijkt, is de triomf geheel
aan jouw kant, de fata morgana's voorbij,
werd een vrolijk kind zichtbaar, bevrijd,
zij het op de drempel van de dood, maar
wat is de dood anders dan gewoon een
laatste poort van binnen naar buiten.