Netgedichten

netgedicht (nr. 26.750):

Zonder gezicht

Een kerk zonder gezicht
en identiteit
waar ik luidkeels mag zingen
over liefde en licht
maar waar angst is
voor moderniteit

hier zijn wij
waar staan wij
fijn dat u er bent
en bij ons wilt horen
onze prediking is
opgewekt natuurlijk en blij
er is echter één probleem
dat wordt onderkend
we hebben ons
gezicht verloren

ze zat voor me en zei
dominee wat moet ik doen
ik zing en luister zo graag
in de kerk is het vaak fijn
alleen in mijn geaardheid
mag ik niet ik zijn

dan voel ik me bekeken
gekwetst en geschonden
we praten en bidden nog na
over een tijd die
zeker zal komen
een tijd dat de kerk
haar gezicht weer
heeft gevonden