Netgedichten

netgedicht (nr. 26.831):

De nacht als een klarinet

Het is alsof men op klarinetten speelt
wanneer de nacht op het water landt

en grijze schimmen stilstaan
bij het geler worden van de maan

toch neemt de tijd fatalistische
vormen aan en verdwijnt
en kwijnt het menselijk ras
weg in een materialistisch moeras

de struiken langs de sloten
ademen niet meer, ze besloten
om ons als skeletten
te begeleiden

weliswaar in jas
van een steriele dood