Netgedichten

netgedicht (nr. 27.035):

Ontsnapt uit stenen klauwen

ze staan in groepen bij elkaar
hun kleuren steen te bloeien
vlakte geeft mijn vrijheid aan
hemel is de ruimte om te groeien

ik dwaal soms naar de rand
de ruines van mijn muren
mijn leven is daar vaak gestrand
in pijn van waardeloze uren

ik bouwde met teleurstelling
bescherming tegen leven
ik dacht me veilig als ik aan
een mens niets meer kon geven

maar ik ging dood
had zelf niets in de gaten
ik twijfelde aan mijn bestaan
zat tegen eenzaamheid te praten

de muren zijn geslecht
ben ontsnapt uit stenen klauwen
ik heb gekozen om weer
van een ander te gaan houden