Oude zeeman (prozagedicht)

M’n buurman, een oude dorstige zeeman met een
verweerde kop vol heimwee en prachtige in whisky
gedrenkte verhalen, heeft z’n zinnen gezet op een
zoutwater vijver die hij kan ruiken, met golven die
hij kan horen, om in ‘n moeilijk eenzaam moment,
aan de oever door zilte geur en geluid der golven,
te dromen van oceanen en liefde in verre havens;

de giertank van boer Hobbema heeft hij al op een
stormachtige dag vol geschept met golven uit de
Noordzee en zingend graaft hij een gat in de tuin;
als er grondwater verschijnt holt hij in paniek bij
mij naar binnen en schreeuwt ‘we zinken’; terug
uit die kleine waanzin dekt hij de bodem af met
plastic en keien,

vult de vijver met zeewater uit de tank, tiert dat
de golven zijn ingestort; ‘het is windstil', troost
ik hem; bij vlagen waant hij zich op zijn schip;
dat schrikt mij niet af, ik hoef ’t niet te begrijpen
leerde ik door lezen en schrijven van gedichten
wat m’n geest oprekte en aanvoelt als wijsheid;
de vijver is Zijn gedicht,hij voelt wat hij wil voelen.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 19 juli 2009

hkoster1quicknet.nl

Oude zeeman

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 8 stemmen 475