Netgedichten

netgedicht (nr. 27.125):

Flessen openden genoegen

was mezelf kwijt
in rekken vol verlangen
op de bodem van de tijd

ik bleek een vat
vol tegenstrijdigheden
en gistte narigheid

ze wilden heldere wijn
de droesem op de bodem
bleek alleen voor mij te zijn

ik bruiste op bevel
laafde dorst serveerde vreugde
ze lieten me verrekken in de hel

zagen mij niet staan
kozen voor de eigen feesten
hun pleziertjes gingen mij niet aan

ik vond mijn eigen lol
de flessen openden genoegen
we gingen stevig aan de rol

ik zakte door de dagen
zonk weg uit het bestaan
en kon mezelf niet verdragen

was mezelf kwijt
maar heb de val gebroken
ik ben weer bij de tijd