Netgedichten

netgedicht (nr. 27.209):

Nooit meer dezelfde

De slag komt uit het niets naar voren
een mes dwingt mij,
ik weet mij verloren
Ruwe handen trekken,
naaktheid wordt onthuld
Dan dringt het diep in mij
vermoordt het wreed mijn onschuld

Het flonkeren der sterren zie ik met mij sterven
maanlicht dooft
zwart wordt mij de nacht
Door afgrijzen pijn angst
bezwijk ik dankbaar
Stinkend grauw grijs is het monster
dat mij verkracht