Netgedichten

netgedicht (nr. 27.288):

Strand en zo

Je daagde me uit
met schoenen in je hand
spetterde jij mij kledder nat
met die ogen van
ik zou willen dat jij
me achterna zat
wat een toneel
jij wilde gevangen worden
vrouwen eigen

ik riep ik zal je wel
krijgen en dan
ga ik je zoenen
toen stond je stil
ik zag in je ogen de wil
het avontuur
met mij te beleven
het was wel wennen
ik kuste je zacht
op je wang en zei
heb ik niet eens
voor hoeven te rennen

je spetterde weer
veel erger veel harder
dan de eerste keer
vraag me niet
wat er toen is gebeurd
je schoenen zag ik
tijdens het zoenen
richting de branding in gaan

we zagen niets meer
wilde ook niets horen
we weten ook niets meer
want toen zijn we
beide ons geheugen verloren
nu zoveel jaar later
nog steeds geen spijt
nog altijd
gelukkig onze kop
aan elkaar kwijt