Duizendzee

Mijn hoofd lag dicht bij jou
in zand - ontdaan van aardse zorgen
heel ver weg waar niemand ons kon zien
voorbij de evenaar
waar wij een duizeling ontwaarden
bij het drijven van de wolken
in die volle duizendzee
zo ver verwijderd van de maan

Voorbij de schaamte die ik dacht
trok zij haar mantel uit in duister
en gaf alles - en nog meer
van wat zij eens verborgen hield
en onaanraakbaar als zij was
strooide zij wijds haar witte zilver
als een koningin zo licht
die er haar grootsheid had bezield

En ik zag meer dan zilverranden
van de Melkweg - de handen
van de oorsprong en ook iets
nog van een antwoord dat ik vond
in haar verdronken zee van vragen
die zij zo licht had gedragen
en ik noemde het - geluk
nu dat ik wist dat het bestond

Zie ook: http://www.stromangedichten.blogspot.com

Schrijver: jan haak, 11 augustus 2009

janhaakzonnet.nl

duizendzee geluk melkweg

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 16 stemmen 1.047