Netgedichten

netgedicht (nr. 27.846):

Verlatenheid groeit in kristal

de zeis gewet met keihard ijs
gaat doden in de tuin
ik ben het sterven zat
verdwijnen zal dat puin

granieten bloemen
hakken zich in steen
in zwartbasalten dromen
zal lava tot zijn stolsels komen

mijn stalen hand verploegt
de rots tot ongenaakbaar zijn
mijn tuin gaat heen en
steen ontluikt in stil bestaan

de tijd ontkent het
haastig slaan der uren
stilte zal nog langer duren
in leegte zonder klank

verlatenheid groeit in kristal
in afval zal de mens verstenen
zijn geboortegrond is in verval
ik kan de laatste grens niet nemen