de doofheid van de leugen
geef me
geen dagen van gebeden
wanneer ik mijn waarheid op de brandstapel werp
maar geef me een lichaam
waarin ik kan wonen
ongewijzigd gillen
tegen de schrijvers
en de makers van een dichtgemetselde
eeuwigheid
waar ik kan rouwen om de leugen
steen per steen
geworpen in woorden van het lot
bewaak mijn huis
en het eenzame kind
de vonken en het vuur
wanneer ik ga
onvoltooid
zoals in dit gedicht
------------------------------------
afbeelding: beeldentuin Dehullu 2009
kunstenaar: Kieta Nuij
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 6 oktober 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
Het gaat niet om het absolute in een proces maar om de intentie, de waarheid of leugen is dan niet belangrijk meer.
Een heel mooi gedicht.
blijft de waarheid onvoltooid
.....
mooie beelden in dit gedicht..