Netgedichten

netgedicht (nr. 28.484):

DSB Bank

Tussen de bruine opgejaagde bomen
die in rijen hun schoenen staan
te strikken draagt mijn hart zich voort
op een fantasie waarin ik het spel
ben en mijn dode makkers de knikkers

niemand hoeft te winnen, ofschoon
het verliezen de noodzaak verkiest
boven het geduld

de fluit die de ketel doet bezinnen
en stotterend alsof het
moeite heeft met ejaculeren [ leeftijd? ]
nodigt de menigte uit om met
de afgevaardigden
met de stroom mee te begeven

en ook om vooral geen strop te leggen om
de lege hals waarvan het sluitstuk
zich juist heeft geabonneerd
op het etiket van verborgen zonden