Netgedichten

netgedicht (nr. 28.669):

Verduistering

ze weefde een gordijn uit haar gedachten
en maasde er zorgvuldig het verleden in
het aller-langste deed ze over het begin
omdat ze toen nog dikwijls zat te wachten

doch op een dag had zij dat opgegeven
want er kwam immers niemand op bezoek
ze schreven enkel nog hun namen in een boek
en bezwoeren dat ze lang waren gebleven

maar zij het allemaal weer was vergeten
ze sprak er aldoor over met haar echtgenoot
wat niet kon, logen ze, want die was dood
alsof ze zoiets ergs niet meer zou weten

nee, het ouder worden deed haar pijn
de wereld om haar heen was kil verstard
ze voelde zich zo eenzaam en verward
vlijde zij haar hoofd in het gordijn