Netgedichten

netgedicht (nr. 28.780):

Trotzdem

( voor Jan Arends )

Hij had de eeuwigheid lief, die cent van grote waarde,
dat lachen boven al het aardse, de kronkelwegen van
aardverschuivingen boven het melkwegstelsel, gesteld
dat we daar eens wodka van maken en klinken met God
op zoiets als de genade voor allen en het temperament
in volle extremiteit. Het moeras van de waanzin ligt
besloten in het beeld. Hij wil je teder, hij zwaait
met roestige kettingen. Botsende verlangens omcirkeld
door paniek. Het droomleven ligt niet vastgelegd aan
stalen kabels, waar de ijzerzagen van het ongeduld
wanhopig op kapotspringen. Hij is een parel, er is
weedom genoeg, hij niet. Alle brij valt terecht in
een zalf van vergeten, een wolk van gekleurde libellen,

een reuzenrad van poedersuiker. Hij absorbeerde de
stralen van zuiverheid of hij toverde de gruwelheden
om en er was licht! Pan dirigeerde als een waterhoen
in het midden van de Atlantische Oceaan, gedreven
door kostelijke wetten, op de rug van een walvis.
Zijn heelal gooide keer op keer woestijnen in een
brein, picknickplaatsen voor kruipende mammoeten
en versierde veldmuizen, tapdansende gorilla's.

Wat nou rare vogel? Hij had de juiste vleugels om
over de rand van de aardbol te kijken, zijn val
leek een fragment van Escher, van kraai naar engel
en vooral veel vuur stichten in het tijdloze gekrioel
van een tanende onvoorstelbaarheid. Genageld aan de
treurnis van het gebroken verstand schiep hij
ragebollen van zoethout en veterdrop van
zonnebloemenmarsepein.