Geen frambozen
Voor jou, zeg je.
Hier, neem aan.
En tot in het kleinste
van afscheid
leg je een brood neer.
Maar, vertraag ik, het geloof
in kruimels heb ik
begraven.
Weet je nog.
Onze wandelingen.
En alle vogels die lachten.
Behalve dan die ene kleine,
die droeve
die 's nachts in de dennen
het koele sterven bezong
en mij dan openhartig aankeek
alsof blauw nooit zou volgen.
Weet je nog.
Ik was zo verrukt in het bos.
Jij gaf het voorbeeld
en drukte jouw horloge in het zand.
We zouden nooit verlaten leven.
Niet van diep begrip of tweemaal.
We zouden over beekjes praten
en wilde bloemen.
Geuren naar overal en herinneringen brengen
naar warme stemmen in de ochtend.
Ons schrijven zou het reizen zijn, rijzen
tussen het sandel en het frambozenhout.
Nee, zeg je.
Ik sprak over vrijheid.
Voor jou. Neem aan. Het is nog warm.
-------------------------------
foto: beeldentuin Dehullu
kunstenaar: Andreas Hinder
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 8 november 2009
hotmail.comGeplaatst in de categorie: psychologie
geen frambozen
484
Geef je reactie op deze inzending:
En het verlangen naar vrijheid in het samenzijn die blijkbaar niet bereikbaar was.Zo lees ik het toch.
Ik las het met een ontroerd hart. (en zo heb ik al een zin voor een nieuw gedicht;))