Netgedichten

netgedicht (nr. 29.213):

TERMINALE KLEUREN

nog blijft de wind
aan
takken sleuren

verbergt de aarde
haar aangezicht onder
't vallend blad

zieltogend
hangen bloemen
op
half twaalf...

en ik
onrustig in mijn stoel
als aan het sterfbed
van een dierbare

zoekend
naar telkens weer
verkeerde woorden

de vergankelijkheid
opgediend
compleet met garnituur