Bedelares

Maar, bedacht ik, ik ben net zo dakloos als jij,
net zo vervuild en hongerig met de meest afstotelijke
zweren op mijn vermoeide gelaat, ik heb ook niet echt
het middel om mijn hier-zijn te kalmeren, een plek om
mijn vervreemding in te helen, laat ook mij maar
ronddolen op de straten van kwetsbaarheid en dreiging,
immers, ook de dromen van een dichter zijn ontworteld
om te zwerven, neem nu Slauerhoff, die woonde alleen
in zijn gedichten, zei hij, en wat is dat anders dan
de blote hemel verpakt in woorden, dakpannen voor de
ziel. Je nam mijn sigaret, daar voor het veel te rijke,
veel te benauwde godshuis en je gaf mij geestelijke
parels, wijze en dankbare ogenblikken glinsterend als
goudklompen. Ik trilde van verbijstering en toen ik
omkeek uit herkenning ( God goochelt met gedaanten )
was Christus verdwenen. Wel zag ik nog het schaamrood
rond de vraatzuchtige kaken van een bloedeloze kerk.

Bedelares

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 223