Netgedichten

netgedicht (nr. 29.988):

Geen kind meer

Hoe kon ik vergeten,
dat na alles dat was geweest,
mijn kind, mijn zuigeling,
mij had toegeworpen
al lang geen kind meer te zijn?

Verdrongen naar de duisternis
of minstens in kluis met tijdslot geworpen,
wachtend op het moment dat
ik haar beschouwen kon.

Haar dekentje afgeworpen,
haar knuffel in de kast verdwenen
en 's nachts niet plots meer wakker wenen,
dikke blauwe wallen en een warme fles.

Sesamstraat,
gebrabbel,
spelen in de tuin met de dochter van de buren en de hond,
vlinderkriebels,
haren kammen,
chips zo voor het slapen gaan.
Al dat ik zo vreselijk mis.

Ze zei dat ze geen kind meer is.