De leesbaarheid van de winter
Buiten neemt
de stilte vorm. Gewoon
door te staan in het nog koude licht. Ik zwijg
en wrijf vermoeid mijn handen in onschuld. Verzadigd.
Zoals bleke wangen in een landschap. Het breken
tot bronnen. Tot de rivier zelf. Een voortbestaan.
Ik zoek een dichter zonder dood. Om dit beeld
vast te leggen. Mijn liefde in een niet verzonnen verhaal.
Bewoonbaar zonder omkijken.
In wind en alles. Het vuur, het doven.
Ik wil zijn in het verlaten. De verbeelding
van warme wind. Tastbaar voor mij en de puurheid
van elke vlok
waarin zelfs de dood sterft.
In de tijd
en in het tomeloze volgen van het eigen lot.
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 9 januari 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
Mooi gedicht