Netgedichten

netgedicht (nr. 31.666):

uit de serie: Ware nachtmerrie IV

Zo als we waren dragers van beloftes,
er ligt een grotere levensvraag,
onderhuidse spanning in Drenthe
dicht bij de hunnebedden.

Schoffelend bij de violen
plant hij dille en jasmijn,
Spaanse margrieten, vergeetmenietjes,
bieslook, hij knot de wilgen
schildert 's avonds zijn stilte.

Zelfs de sering oogt anders dit jaar
en alle trommels en bijen
de huisdieren zwijgen
er kraait een vroege haan,
de vorige is vermoord.

Ik ben stoffer en blik.
Nagekomen berichten zeg je
brengen ons tot op het puntje
de leuningen van een eiken stoel
leven is werkelijk een rieten zetel
de tijd splintert.

Ik versta,dit is geen cynisme,
dit is oprechte verbazing
hoor jij echt de stilte in de kamer
de eigentijdse geschiedenis,
wortels liggen steeds meer bloot

hoor jij echt het tegendraadse,
het scherpzinnige.

Ik peins. Verdriet is niet stapelbaar.
Ik zou willen zeggen wat kan ik doen,
hoe droevig zijn hanenpoten
waar over kan ik beter zwijgen,
wat voert naar een onverwachtse apotheose.

Ik blijf haiku, traan onzichtbaar.
Je kijkt me nog steeds aan, zegt
kind, alles uit jouw droom is waar,
wij zwijgen, spreken over muggen,
hoe simplistisch was leven ooit,
wolken verhuizen alles is sterfelijk.

Voetnoot:

Gedicht n.a.v. van een maand lang dezelfde droom
december j.l. een man die mond en hals kanker oploopt
een ware nachtmerrie.