het kind en de horizon
liefde aanvaardt
het sterven
niet
dat zei hij
afgewend en moegewaakt
toen Gods woorden vielen
naast het nachttij en haar dode
lichaam
dat in het toegewaaide duinkleed
geen beloftes meer droeg
ik zag hoe hij afstand nam
van haar slaapliedje, nog teder
in zijn lijf
zoals vergetelheid ademt
over woorden in een te korte
tijd
de laatste maal, aarde en stof
stof en aarde
ik zag een boot voorbij
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 6 april 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
Mooi en ontroerend geschreven Kerima.