kruimellicht
misschien zou ik jouw gedicht
uit het hoofd moeten kennen
maar als ik dat kan
waar blijft dan de verwondering
het verlorene
dat zichzelf laat vinden
met grote ogen
om ons te redden
van het doodgaan
en het rouwbeklag na elke
teruggestoten en onleesbare waarheid
die in het memoriaal van liefde
nog minder dan een stip werd
ondanks de drang naar beweging
ergens in huis, ergens eeuwenoud
in het kruimellicht en eenzame straten
bij avond, loodzwaar om het bedrog
dat uitlekt in de wispelturige waarheid
van een steen die langs zijn bestaan tekent
te midden van zaad en zon maar nimmer
zijn schaduw beweegt, links en rechts, oog in oog
misschien zou ik jouw gedicht uit het hoofd
moeten kennen maar ik durf niet langer kijken
uit angst om de metaforische verwondering
te verliezen, op vleugels naar het onbekende
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 27 april 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
bladzij opnieuw als een tere vleugelslag omslaan in het kruimellicht. Prachtig Kerima!
Zwevend soms, blijf ik op de mooiste woorden wachten.
Ik vond ze hier in jouw schrijven!