Netgedichten

netgedicht (nr. 32.366):

Klein elfje...in het grote bos..

Ik zag…
een elfje zittend op het mos,
rondom haar heen stonden bomen…tezamen…als een donker bos.

Haar handen hield ze voor haar ogen
alsof al die bomen… tegen haar logen…

Haar gouden lokken hingen sierlijk over haar gebogen rug.
Dat elfje dat ik daar zag, trok zich even terug….

Ze was verdwaald door al die bomen om haar heen.
Juist daarom… voelde ze zich zo alleen..
Bomen gaven haar teveel schaduw, het maakte haar schuw.

Ze zocht nodeloos naar bloemen om zich heen.
Een bloem zou haar hartje van, inmiddels lijkend, steen..
weer doen laten geuren.
Een bloem zou haar weer kunnen laten kleuren.

Een bloem,
zou het mooiste van de wereld weer kunnen laten gebeuren.
Een betoverende zoen …
tussen dat elfje en een bloem…
…zou de hemel doen open breken
schaduwen doen verbleken
een sterrenhemel doen stralen
het allermooiste uit haar halen
haar laten dansen als de warmste zon..
zoals ..eens…haar leven als elfje …ook begon…

Nu eerst…zal zij dit bos uit moeten zien te komen…
Om te kunnen belanden in die verlangde bloemenzee..
van haar dromen…