Netgedichten

netgedicht (nr. 32.375):

Laatste wens

Niet eerder verlangde ik ernaar
om jou te willen zijn,
kleine mus op de vensterbank
Jij kunt gaan waarheen je wilt
Ik zit hier te wachten op mijn lot

Jij die zoveel minder kan dan ik -
niet lezen, schrijven of praten,
niet zingen behalve wat tjilpen
Zelfs smeken kun je niet zoals
de mensen in een gebed tot God

Want dat doe ik de laatste dagen
steeds om een wonder, een engel
die mij bevrijdt, mijn hand neemt -
vliegend zoals jij, langs de tralies,
weg uit dit verdoemde dodenkot

Naar mijn geliefde zou ik gaan -
weer samen waren we,
na die lange tijd van scheiden
Tegen ons bolwerk van vrijheid
liep alle terreur zich kapot