zeg het maar aan niemand
het is bitterkoud buiten
zonder haast
stilte strooit zich
rond het lege nest, neemt een kleiner wordend
boomblad mee
het breekt op het voorhoofd van de nacht
met de blik naar boven
ik loop voorbij, blijf mezelf
zie wind blazen, sterren in gele kleedjes
langs de lengte van het huis
ik wil ze vangen, vandaag, nu
en morgen weer
wanneer ze zwaaien
met zwavelstokjes in hun kleine hand
alsof ze, goudgelokt, weten dat mijn gedachten
warmte nodig hebben
het is bitterkoud binnen
ik strijk een lucifer aan het ruwe
dennenhouten vlak, met zachte trek
even draag ik licht
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 12 mei 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
brengt meer licht
aan dit bestaan
Als twinkelster en zonnelach samen de warmte dromen.
Schitterend jouw woorden.