Ruis

Tussen ruis en zand
de handen in het haar verloren
en de weg, met alle mensen kwijt.
Droge ogen, natte wangen.
Daar schreeuwt een vogel,
op brokstukken gezeten
dat wij het niet weten willen.
Zo verzwijgen wij vol spijt
van een wereld stil en doods,
zingend van een engel
die tussen beer en eend
ongeschonden bleef.

Biografie van deze schrijver

ruis zand engel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 5 stemmen 163