Doodgewoon
Als gevoelstijd bij het verouderen
alsmaar sneller gaat, de natuur de
innovatie van lijf en geest staakt,
ingeschapen jeugd-illusie van een
eeuwig leven als een kaars uitgaat,
dagen naamloos en gelijk worden,
woensdag herkennen aan ‘t lawaai
van de afvalbak en zondag aan de
grote stilte waarin ik je naam snij,
generaties een flikkerend licht zijn,
waken, slapen en sterven in elkaar
over gaan - dan zien we in dat later
geen verlenging van het heden is,
we ‘n ander persoon worden in een
andere wereld en ‘t sterven minder
pijnlijk als verwacht, de dood aan
‘t eind van de reis doodgewoon is.
Inzender: Janneke Koster Baas, 23 mei 2010
Geplaatst in de categorie: filosofie