Dakloze
Hij eet zijn Russische brood
op een koude bank
onder de gesloten kerk.
Bitter is het voor hem om
ontzien te worden of bekeken
als een engerd. De kruimels
waarvan hij smult, zullen op
een dag het ware goud zijn,
dat beloofde de priester hem.
Sommige honden raakt men ook
niet meer aan, denkt hij,
zichzelf herkennend in hun ogen.
Dus lacht hij soms op
onverklaarbare wijze. U weet
het nu, zichzelf bemind voelend
door de honden, die u uitlacht
om hun rare fratsen en
snuffelkunsten, waant hij
zich thuis op aarde.
Geplaatst in de categorie: discriminatie
Dakloze 3.0 met 1 stemmen 
404
404
Geef je reactie op deze inzending: