met vaste hand
de wind steekt op
ik raak vermoeid wanneer het ruisen
zich laat horen, uitgestrekt
in het neervallen
misschien om het gemis van de ochtend
waarin bloei gulzig en ongeremd golft
naar het oor van verbeelding
om verder te gaan
verder dan de broodgedichte dodenakkers
die, verward, hun verlangen nooit meer
kwijtraken
in telkens grotere waterdruppels
om wat zij geworden zijn, onthecht van
licht en lelie, ongeweven en reeds
vervlogen
ik sluit mijn hand
gans alleen
rond donkere kamers
schrijf een belofte voor de stenen vol manen
verstaanbaar door de nacht
en de tijd nodig
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 14 juni 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
De ochtend ontluikt het schaduwblad, in een kring van waterdruppels
toont de lelie haar bloeiend hart…Pracht gedicht!
Heel mooi.
is dit weer zo subliem geschreven........