Tragicus

De troost bij het haardvuur is voorbij,
zoals de warmte van je soepele lichaam
ver van mijn koude lichaam spookt, je zwarte
lokken lijken op de manen van mijn paard.
Verslagen gaan we weer de harde struikelwegen
van eenzaamheid en liters Chardonnay uit Chili.
Vanuit mijn diepste innerlijk groeit gegarandeerd
nog eens de droom van de verbitterde cowboy, die
wegrijdt de wijngaarden in, een op hol geslagen
zeldzame eenhoorn, die verdrietig is, maar eens
zal ik drinken uit een helder-blauwe zee, want
niemand kent de teugelloze diepte van een hart
dat nergens vrede vindt. Morgen, verdwenen
minnaressen, stille vriendinnen, koude wereld,
komt een zwart paard met blauwe ogen bij
jullie uithuilen.

Dan droomt er weer één minder.

Tragicus

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 8 stemmen 718