De tranen van de IJskoningin
Een landschap met groeven en kringen
tekenen een opgeteerd leven
in een gezicht zo zacht
maar o, zo bedroefd
Het zilte vocht biggelt
over mijn warme wangen
zonder dat het mijn leed
bedaart, verzacht of verlicht
Woordenloos staar ik naar
de spiegeling in een plas water
Ik herken mezelf niet meer terug
Ik huil tot het vocht mijn hart
overstroomt, maar nee
De smart kleeft blijvend
aan mijn ziel
Ik hoop op troost voor later,
als gezongen vloeibaar hartenpijn
als middel tegen het venijn des levens
God huilt met me mee
En zie:
elke traan lost op in zee
Zie ook: http://oermirm.blogspot.com/
Schrijver: irmlinda de Vries, 15 juni 2010
Geplaatst in de categorie: verdriet
door het delend licht nu en later.
Mooi gedicht.