Een witte wenk

Eens verscheen
sereen voor mijn oog,
een wit gewaad
en innerlijk bewoog
een ganse stad,
de bouw van mijn hart
Nu wist ik wat mij stond te wachten…

Geduchtig, bedeeld,
verdeeld zijn de vragen
Ik richt mijn slagen
aan ‘t witte gelaat
Doch deze deelt mede
alle spraak te staken
Het neemt mij mee
naar ‘t Noorden –en op!
Het luchtruim oneindig
vredig, nu veilig
Mijn vrees blijft nu ver

Links van ons
de lagere landen
Belaagd, onthaald
op onweer en plagen
Zo’n aanzien bedroeft mij
Die kant heerst de Dood

Rechts, ruw
doch rijker in kleuren
Hier dalen wij neder
Een dal onbekend
Tot mij glinstert
een gouden juweel
Streelt mijn gemoed,
heelt mijn verlangen
Vangen zal ik een glimp in mijn hand!

De vogel, de vis
een vijver, mijn voeten
Het water is helder, het water voelt koud
Een witte wenk
dwingt mij naar het midden
Vandaag is voor eeuwig
Ik geef mij geheel

Biografie van deze schrijver

wedergeboorte engel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 65