op kale grond
er blijft niets meer over
niet van mij
of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid
nadert
in een schrijn van gebroken weerstand
de dansers, ze dansen niet
jij draait je om
en ik kan slechts onthouden
dat de klaver die je gaf in verloren momenten
te zwaar beladen was
strakgetrokken
door het gewicht van eigen bloemlezing
onschendbaar vanaf die plek
de dansers, ze dansen niet
mijn handen beven, de dagen veranderen
het wachten op een woord, wat de stilte
nog kan oprapen
later, of wanneer
de blaadjes verdorren tot leugen
in de aandacht van het sterven
de dansers, ze dansen niet
niet op drietallig
rode klaver
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 16 juli 2010
hotmail.comGeplaatst in de categorie: psychologie
op kale grond 4.0 met 15 stemmen 
280
280
Geef je reactie op deze inzending:
vleugeldragend het roze vlinderbloemetjesblij