jasmijn

.


toen haar witte dood verstierf
tot schitteringen binnen zomer
zong de merel regen tot een diepe spiegelplas

windstil getrokken

glad gemaakt als glas, eindeloos zwart
de bodem

daar blonken bloemen aan mijn oppervlak
hun tere hoofdjes bogen laag, tot aan
de verteblik van kijkers

er woonde niets dan liefde, niets
vertrok het beeld

dat uitgestrekt de einders vulde



.

Zie ook: http://www.switilobi.nl

Schrijver: switi lobi, 17 juli 2010

acm.visserquicknet.nl

Biografie van deze schrijver

verlangen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 286