Netgedichten

netgedicht (nr. 34.242):

zomerkralen

ze regen zich aaneen, als kristallen
die de zon gebroken langs de wereld legden

heel subtiel viel licht langs ankers
zwaar verbonden met het water dat slechts schepen draagt
omdat het moet

een blauwe groet en honderd uren wind
geblazen onder luifels waar de warmte koelte vindt

knusse buitengeuren tussen kooklucht
en de smaak naar meer; het koord spant rond de tijd
zonder breken
zonder dwang

slechts alles dat de schittering bewaart van
zomers lang

en dagen zonder spijt