als woorden niet meer van mezelf zijn
schipperen kan alleen
als twee kanten wal dragen, waar water botst
en verlegen lelies bloeien
langs het kroos verlaat de dag
de ongeboren zon
tussen het verwarde riet groeit de valse twijfel
of de karekiet wel houvast vindt
hij zingt er wel
maar toch
laat me roeien in mijn houten boot, ze draagt me goed
de riemen slijten slechts voorzichtig
en mijn bankje kleurt vanzelf wel
blauw
als ik weer troost zoek
langs de tijdlijn van haar eindeloos bestaan
Zie ook: http://www.switilobi.nl
Schrijver: switi lobi, 9 september 2010
Geplaatst in de categorie: emoties