Mijn schaduw langer wordt
ben ik verdwaald
in golven van de zee
als duinen naar me wuiven
mijn schaduw
langer wordt en
wegspoelt in het schuimen
zand onder mijn voeten
voel verdwijnen als
strand de vloed weerstaat
niemand ziet
hoe ik te gronde ga
iedereen ontkent dat ik besta
ben gegaan
heb geen banden door te snijden
daaraan lijden was mijn enige bestaan
Zie ook: http://wilmelkerrafels.deds.nl
Schrijver: wil melker, 22 september 2010
Geplaatst in de categorie: liefde