het kind en het glazen vogeltje
in mijn herinnering
ben ik altijd klein geweest
ook in elke wereld
die openbrak wanneer het schuilen zocht
naar zachtheid
of een lief woord
dat deed vermoeden dat ik bestond
met het oor tegen een helderblauwe hemel
om in geluid
van nergens eindigende warmte
te kunnen wonen
ik tastte dan aan mijn hart
aan het kind
dat daar stond, hoopte dat God
het zou horen
dat de regen, die het verdriet
bleef verdragen, mij zou inschepen
vanuit mijn onrustig bed
met witte zeilen, zeewaarts
op golven ginder
en waar ik dagen van ontwaken
zou vinden
de beweging van vogels kon omarmen
zonder het kleine
te voelen
waar dan ook
Zie ook: http://www.youtube.com/wa...?v=IMCxJfOddz8&feature=related
Schrijver: kerima ellouise, 30 september 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie