Gestolde neiging

(voor Gerrit Komrij)

Jouw hand beroerde mijn rechterwang
en ik wist niet meer of het leven echt was,
je verdween naar de Portugeze bergen, waar
je boekenkasteel glinstert in de zon. Wat
wilde je toch van mij? Je kuste mijn derde
oog op de valreep van onze ontmoeting en
ook ik verdween naar mijn evengrote
boekenkasteel. Je dromen lagen in de
uitverkoop op de luifels boven je ogen.

'Hoe gaat het met jou?', vroeg je op die
speciale toon van je ietwat zeurderige stem.
'Goed', zei ik, 'maar ik moet zoals iedereen
de gifslangen op mijn weg ontwijken, de sluwe
wurgslangen de keel doorsnijden, maar mijn
ziel schijnt volop!'. Je wist dat ik mijzelf
was kwijtgeraakt, zo her en der, zo door het
meest afschuwelijke, ach, ik ken geen andere
dichter die zo beminnelijk de diepste ellende
wegblaast als een allerliefste draak!

Waar ik geen bruggen meer kon vinden, daar
lanceerde jij een postmoderne speedboot. Ik ben
verankerd in jouw kleurrijke sprookjesland, een
sabeltandtijger op de deurmat van het verzwegen
paradijs. Ja, werkelijk, ook ik ben een lief
fabeldier. De schotsen die ik ben versmolten
pardoes. Jouw stem verbrak de aardse kettingen
van jaren dichtersleed. Het is wat ik werkelijke
liefde noem en wat jij van de Griekse orakels
vernomen hebt.

Gestolde neiging Gerrit Komrij

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 10 stemmen 670