Kramp
Vroeger sloot men mensen zoals ik op,
achter stevige, wrede sloten van een
griezelig gekkenhuis vol martelingen
door barbaarse instrumenten. Het verschil
is minimaal nu ik beweer Rimbaud te zijn
en hem ook werkelijk ben, zie ik ze kijken,
met argwaan en angst in hun benauwde ogen,
de ijzeren sloten van vroeger. Maar niet
in staat om mijn witte hart te vangen.
Want onder hun schijnbaar zekere blikken
schuilen meer dwangbuispatiënten dan de
statistiek beweert en achter de vrolijke
maskers van hun vastberaden status drijven
de moeraswolken van het voortrollende
schrikbewind. Mijn grootmoeder zei het al,
schijn bedriegt, het wordt steeds minder
herkenbaar, maar zo'n vermoeden krijg ik
ook, nog net niet anarchistisch.
Geplaatst in de categorie: maatschappij