Netgedichten

netgedicht (nr. 35.670):

het lot dat stuitert

hoe bedreven de geest verrijst
boven de klanken van geduld
laakt het lichaam de behoefte
aan warmte en wijsheid

bedwelmd schittert het blauw van de tv
door een traan van het rechteroog

alhoewel dag veertien volmondig
het weten flankeert van wijze witte
jassen woorden is deze onrust
als knisperend van grind op mijn graf

geen dag zal nog zegevieren
wanneer het lijden niet wordt
geleden, maar weggedrukt
in de voetvegen laat het sporen na

dat onvertaald mijn bestaan verzwijgt