Netgedichten

netgedicht (nr. 35.672):

Labyrint

Zo traag de nacht verschuift
naar avond zonder morgen
laag voor laag
lijkt leven
dood in eenzaamheid

waar tijd gehavend
door het stormend zijn
als drenkeling verloren
lijdzaam in vergeten drijft

maar toch…
hij blijft

en ik
grijp me aan zijn flarden vast
vlecht ze tezamen
tot een beeld dat was

als vlucht