Netgedichten

netgedicht (nr. 35.700):

Over eenvoud en kracht

Als een windhoos verwaaien
emoties moeiteloos over een
zacht glooiend landschap

In kalme handen weten
koude wangen zich geborgen
voor latere tranengloed

Wat in het ongewisse blijft
zijn de bouwstenen
van het eigen zijn

de diepere roerselen
ontsproten aan dat wat
niet gekend wordt

Het onbenoembare zelf
trekt aan als een magneet
en verwekt het imaginaire

tot aan een punt van het concrete

Het kwetsbare en het beschuttende
zoals de oermoeder buigt over haar
duizendvoudig gekleurde geesteskind

Hier is het waar de vraag het antwoord vindt:

Laat maar stromen,
laat het thans,
in liefde en in leven,
in zang, in kunst en in dans