het landschap dat jij voor mij had opgezocht
er is geen wind
in dit oude dorp
het dwarrelen is ongezien
zoals het kind in die ene lichtvlek
dat blijft fluisteren en ongestoord rozen plukt
heb ik dan de oorsprong losgeweekt, de hele kleine woorden
die zoveel overeind hielden en die ik wilde houden
graveren
in de straten van mijn jeugd, vrij van huiver en zwarte richels
al waren die onbespreekbaar
en nergens hetzelfde, zonder zomer
of één seconde zon
en de manier waarop ik vroeg:
is dit dan liefde
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 2 december 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
wil bloeien als de rozen. Zo heel mooi geschreven.