Nog voor de laatste snik
we zagen water
van de rotsen druipen
in ondergrondse meren
door de regen buiten
het monotoon getik
zwol aan tot een geruis
de vlakke spiegels rimpelden
een schuimend witte kuif
de lampen doofden
ons geschreeuw
door het flauwe schijnen
werd de ruimte alsmaar kleiner
pas in totale duisternis
hoorden we na uren
weer het monotoon getik
gered nog voor de laatste snik
Zie ook: http://wilmelkerrafels.deds.nl
Schrijver: wil melker, 6 januari 2011
Geplaatst in de categorie: liefde