soms, in de nacht
achter me reikt de verte
tot aan het gehinnik
paarden stijgen uit het weiland
nog vol van nacht
ik laat ze voorbij draven
en zie hoe een bizarre zeewind kronkelt
langs het zout
dat bij volle maan werd gewonnen
basaltrivieren banen zich een weg
langs de ondergrondse waanzin
van mijn ziel
het waaien houdt op
zoals het beeld van het water
waarin de tijd verglijdt
ik bezit niets
zelfs niet het stille gemurmel
van mijn droom, naar dood geschreven
en reis verder
Geplaatst in de categorie: psychologie
waar de zandwind ogen en oren onophoudelijk
vult met de verstrekkende gekte van de dood
tot het besef: ik wil vechten in het levensveld
zonder bagage, zonder krappe pijen van verdriet, om
zo de grens van de dood te verleggen. Heel mooi.