Netgedichten

1943

netgedicht (nr. 37.081):

Aan de winter

Als kleur verdwijnt in sluier wit
het kille grijze toedekt van het platte lijf
plots richting ijlkoorts onder nul
welk mij verbaast naar buiten drijft

even is het allemaal wel mooi in sfeer
doch uw gelaat misvormt in spiegelende
ronding met een petje op van sneeuw
hangende aan dennen telkens weer

het is voortdurend even wennen onder
luidend klokkenspel, zelfs stilstaand ogen
wielen volle toeren, draaien autobanden
glad en dol in onvermogen

vorstvorstin uw zicht en stemming streelt
rond molens in hun winterdroom
op het nederige land en witte kleed
nochtans malen zij een prachtig beeld

kan niet naar uw wegsmelt gissen
wel het schoon gelaat en hard de kilte
van een hand doch uw heengaan wil ik
om de dooie dood niet missen.